Vandaag op eerste paasdag iets later aan de koffie dan normaal. Op zo’n paasmorgen komt het hele huis wat trager op gang of zou het zijn omdat vannacht de zomertijd is ingegaan? Hoe dan ook, mijn citroenrol doet het uitstekend bij een vers kopje koffie.
Een zááálig Pasen!

Vorig jaar maakte ik deze cakerol ook, welke met gejuich ontvangen werd door mijn gezin. Dit jaar heb ik het recept iets aangepast. Waar ik vorig jaar nog Monchou gebruikte heb ik deze nu vervangen door Mascarpone. Gekoeld is de cakerol nu mooi stevig en nog romiger van smaak. Inmiddels heb ik ook het recept op de site aangepast.

Verder heb ik nog een kleine bananentulband gemaakt. Misschien voor de tweede Paasdag bij de brunch of gewoon tussendoor als iemand trek heeft. Een deel van de suiker is hierbij vervangen door drie rijpe bananen. Het geeft de cake zo’n echte tropische smaak en is toch als tulband herkenbaar door de bicareau, rozijnen en krenten. Lekker sappige structuur.

Zo rond de feestdagen bekruipt mij altijd het gevoel dat ik eigenlijk wel heel graag een keukenmachine zou willen hebben. Zo eentje met een draaikom, bijvoorbeeld een KicthenAid. Maar ja, die dingen zijn best wel duur en bovendien een grote sta-in-de-weg in de keuken. Aangezien mijn keuken niet zo heel groot is, althans geen groot aanrecht, zou de keukenmachine al snel verdwijnen in een keukenkastje of zelfs naar de kelder verhuizen. En laat nou net mijn oude handmixer het hebben begeven…

Ik heb er lang over nagedacht (toch een keukenmachine?) en uiteindelijk besloten een nieuwe handmixer aan te schaffen. Nu zal ik niet snel reclame maken voor een bepaald merk of product, maar voor deze mixer maak ik een uitzondering. Het is een Kenwood, een mooie rode met antigrip-handvat en een vermogen van 350 Watt: een robuste krachtpatser. Je kunt hem makkelijjk op z’n kantje zetten, zonder dat hij omvalt en er wordt een kleine standaard bij geleverd waarin je de mixer plaatst en ruimte is voor de gardes en deeghaken. En mixen kan-ie! Ik heb er meteen een lekkere tulband mee gebakken.

Een Moskovische tulband. De naam van deze tulband doet vermoeden dat hij uit Moskou komt, wat waarschijnlijk ook waar is, maar niemand zeker weet. Het Moskovisch beslag verschilt van een ‘gewone’ tulband door het speciale boter-bloemmengsel. De boter wordt in piepkleine stukjes gehakt of gesneden, door de bloem gemengd en zonder verder te kneden door het geklopte eiwit-dooiermengsel geroerd. De kleine stukjes boter smelten in de oven en geven het typische sponsachtige karakter aan de tulband. Best een lastig recept, maar het resultaat mag er zijn. Ik volg het recept van mijn lievelingsbakker, Holtkamp en mijn mixer wist er wel raad mee!

Vandaag viert onze jongste zoon zijn 19e verjaardag. Eigenlijk hoef ik nooit te vragen wat voor taart hij wil eten, want dat is mij bekend: een appelkruimeltaart. Uiteraard heb ik die gisteravond voor hem gebakken. Maar ik had behoefte aan iets meer uitdaging. Bovendien ben ik weer helemaal geïnspireerd door de televisieserie ‘Heel Holland Bakt’, waarvan helaas afgelopen weekend de finale alweer was. 

Ik associeer een feestje meestal met heel feestelijk gebak: een chipolatataart. Mooi biscuitdeeg in laagjes met een romige vulling met vruchtjes en een vleugje rum, een superdun laagje marsepein dekt het geheel af: ultiem gebak. Biscuitdeeg wordt ook wel kapseldeeg genoemd, al is er wel een verschil: door biscuitdeeg gaan ook eierdooiers naast eiwitten, terwijl in het kapseldeeg alleen de eiwitten worden gebruikt. Een echte chipolata moet zeker dat vleugje rum of Marasquin hebben, dat maakt h’m juist zo onmiskenbaar. Onze huwelijkstaart bestond uit een drie-laags chipolatataart, destijds van de beste bakker uit de omtrek. Vandaar mijn sentiment.

Vreemd genoeg is de chipolatataart (zoals ik hem ken) waarschijnlijk een ouderwetse taart, want op internet vond ik niet veel recepten. Ik heb mijn oudste kookboeken doorgebladerd zoals het Wannée Amsterdamse huishoudschool kookboek, daar stond wel een chipolatapudding beschreven maar niet de taart. Uiteindelijk heb ik een paar recepten gecombineerd en heb zo mijn eigen echte chipolatataart gemaakt. Ik moet zeggen: dit wordt een blijvertje! –smaakt ook als je geen feestje hebt–

Vandaag heb ik mijn collega’s, met wie ik volgende week alweer op de kop af een jaar samenwerk, verrast op een Zweedse lekkernij: Hallondröm, of in het Nederlands:
een frambozendroom.

Achter dit recept zit een verhaal, althans voor mij. In Nederland zul je niet zo snel een recept van deze taart vinden, en toch heb ik het recept gekregen. Mijn nichtje werkte enkele jaren geleden in een lunchroom in Utrecht waar deze taart dagelijks werd gebakken door de Zweedse eigenaresse. Eenmaal de taart een keer geproefd, was ik volkomen verliefd geworden op deze lekkernij. Tijdens een Paasbrunch bij mij thuis, verraste mijn nichtje mij met de door haar zelf gebakken Hallondröm. Ja, toen móest ik het recept wel hebben! Vreemdgenoeg heb ik de taart uiteindelijk maar één keer gemaakt, ter gelegenheid van mijn verjaardag voor mijn collega’s. Het werd dus tijd om nogmaals een droom te bakken.

Spectaculair om te zien, dieprode frambozen en schuimzoet eiwit maken dit gebak werkelijk tot een droom. En echt niet zo moeilijk te maken als dat de aanblik doet vermoeden. Behalve de kleur en smaak is de framboos ook zeer aantrekkelijk vanwege zijn grote hoeveelheid antioxidanten (Ellagzuur), vitaminen en vezels.

Kortom, je kunt met goed fatsoen een flinke punt van de Hallondröm nemen (als we de vetten en suikers even vergeten..).

Nog net op de valreep: een recept voor een echte oranjeboventaart: worteltjestaart. In Duitsland noemen ze dit een Ruebli-torte. Met wat kleine aanpassingen heb ik er mijn eigen oranjeboven taart van gemaakt. Het recept is doodeenvoudig: gelijke delen suiker, gemalen amandelen en wortel, dan 5 eieren en een beetje bloem. Voor wat extra pit een geraspte sinaasappel en een scheutje likeur. Bovenop heerlijke abrikozenjam met suikerglazuur. De marsepeinen worteltjes maken het helemaal af.

Dit heb je nodig: 250 gram wortels; 250 gram witte amandelen; 5 eieren; 250 gram suiker; 80 gram zelfrijzend bakmeel; snufje zout; geraspte schil van een sinaasappel; boter om vorm in te vetten; scheutje likeur (naar smaak).
Klik voor het recept hier.

Net als cupcakes, is het bakken van macarons een soort rage geworden. Bij cupcakes zit de variatie in de topping. Bij macarons gaat het om de kleur en de vulling. Het originele recept werd voor het eerst geïntroduceerd rond 1930 door een Franse patissier in zijn banketbakkerij in de Rue Royale in Parijs. Sindsdien is het uitgegroeid tot een wereldberoemd koekje dat bestaat uit twee op amandel gebaseerde schuimpjes gevuld met een ganache, een bonbonvulling.

Juist omdat het een redelijk simpel recept is en makkelijk te maken, is het leuk om te variëren en nieuwe creaties te maken. De kleuren kun je maken door toevoeging van voedingskleurstof of natuurlijke ingrediënten te gebruiken als cacaopoeder, gemalen pistachenootjes, safraan etc. Voor de vulling kun je uitgaan van een ganache, dat is room met chocolade, of een botercreme. Maar een lekker lik abrikozenjam of aardbeienmousse is ook heerlijk.

Mij doet het recept denken aan het Nederlandse bokkenpootje, dat ook gemaakt wordt van een beslag van bijvoorbeeld 3 eiwitten, 100 gram gemalen amandelmeel en 200 gram suiker. Voor macarons wordt voor het beste resultaat gebruik gemaakt van warme suikerstroop. Door dit toe te voegen aan de geklopte eiwitten, wordt het eiwitschuim stevig en taai.

Voor mooie ronde, gladde schuimkoekjes moet je een glad spuitmondje op de spuitzak gebruiken. Helaas heb ik die niet, dus heb ik voor mijn macarons gevuld met chocolade ganache een gekarteld mondje gebruikt, wat natuurlijk een iets ander effect geeft. De macarons deden mij zo meer denken aan ronde bokkenpootjes, maar de vorm doet er niet toe: ze waren perfect taai met een heerlijke chocolade canache. Volgende keer gebruik ik een glad spuitmondje en een leuk kleurtje voor het beslag…

Dit heb je nodig: 40 ml water; 150 gram suiker; 110 gram eiwit; 150 gram amandelmeel; 150 gram 150 gram poedersuiker; 150 ml room; 20 gram suiker; 250 gram pure chocolade. Klik voor het recept hier. 

Op het feestje van mijn zus en zwager dit weekend, kwam het gesprek op een goed moment op eiwitten, en als vanzelf kom je dan uit bij ‘Pavlova‘.  Eén van de lekkerste en leukste toetjes om te maken. Zo lekker vanwege de zoete taaiheid en leuk omdat de simpele bereiding altijd tot bewondering leidt als je dit aan tafel serveert. Een flinke Pavlova is dan ook een mooie afsluiting van een feestelijk diner.

Dit toetje wordt al sinds 1920 gemaakt. Destijds als eerbetoon aan de Russische Balletdanseres Anna Pavlova na haar reizen door Australië en Nieuw-Zeeland. In beide landen staat de Pavlova bekend als een echt nationaal gerecht, maar uit formeel onderzoek is gebleken dat Nieuw-Zeeland de bron van het recept is. Inmiddels wordt de Pavlova in vele varianten over de hele wereld gegeten. De kleinere versie schuimgebakjes, de merinques,  zijn al bekend sinds 1720 en uitgevonden door een Zwitserse patissier.

De Pavlova is een groot merinque dessert met een knapperige korst en zacht taai van binnen. De simpele ingrediënten zijn slechts eiwitten, suiker, klein beetje maizena en een drupje azijn. In enkele supermarkten, of anders bij de groothandel, is tegenwoordig gepasteuriseerd eiwit te krijgen.  Voordeel is uiteraard het schone gebruik (door het pasteuriseren worden bacteriën gedood) en je houdt geen hoeveelheid eierdooiers over. Nadeel is dat door het pasteuriseren een aantal enzymen kapot gaat, met als gevolg dat opgeklopt eiwitschuim snel terugzakt. Het beste resultaat heeft vers eiwit, mits goed gescheiden van de dooier, zonder dooierresten. De maizena en azijn zorgen voor de stabiliteit, glans en extra taaiheid.

Tenslotte verdient een Pavlova een dikke laag slagroom met een fruitige topping. Rood fruit is klassiek, maar ook een tropische versie van kiwi, banaan en mango met wat kokosrasp is een heerlijke creatie. Door toevoeging van cacao aan het eiwit creëer je een chocoladeverrassing. Zolang er geen vocht bij de Pavlova komt, maar deze op een warme droge plaats bewaart wordt, is de schuimbodem enkele dagen houdbaar . Handig voor als je weinig tijd hebt en al vroeg met de voorbereidingen van een diner wilt beginnen.
Op mijn eigen verjaardag ging deze vanille Pavlova met rood fruit schoon op!

Na de brunch van eerste Paasdag zijn het ’s avonds toch de asperges geworden. Vooraf gegaan door een fluwelig courgettesoepje en een toetje van Victoria. In de Volkskrant van 6 april stond een artikel over Victoria’s pudding. Het toetje werd beschreven als luchtig en licht, dus uitermate geschikt voor na een diner met asperges.

Het artikel beschrijft dat Queen Victoria dit ooit kreeg voorgeschoteld en dat ook Jeroen Meus, de bekendste tv-kok van België, dit bovenaan zijn lijstje van lievelingspuddingen heeft staan. Eigenlijk een heel ‘old school’ recept, vooral als je naar de ingrediënten kijkt. Witte broodkruimels, basterdsuiker, eiwitten en frambozenjam zijn nou  niet de meest spectaculaire bestanddelen, maar het resultaat is verbluffend lekker.

Neem er wel even de tijd voor. Het toetje wordt warm gegeten en je moet dus goed uitkienen wanneer het in de oven gaat tijdens de bereiding van je diner. Anders laat je de gasten even na het hoofdgerecht uitbuiken en neem je zelf 20 minuten de tijd in de keuken. Het recept dat beschreven stond in de krant ging uit van 6 personen, maar óf mijn soufflébakjes zijn veel kliener óf mijn weegschaal mankeert iets: ik kon er 7 soufflébakjes en een kleine bakschaal mee vullen. Mijn recept is dus iets aangepast qua hoeveelheden (de helft). In ieder geval ideaal als je nog brood over hebt en ongekookte (Paas)eieren.