Als je je een beetje verdiept in wat goed en slecht is voor je lijf, dan kom je al snel uit bij: minder of geen suiker en minder of geen koolhydraten. Lees er de verschillende boeken van de laatste tijd maar op na, zoals Broodbuik (auteur William Davis) of The real meal revolution (auteur Tim Noakes). Nu eet ik al geruime tijd volgens het principe van ‘koolhydraatarm’ en behalve dat ik er van afgevallen ben, voel ik mezelf ook energieker, minder opgeblazen en fitter.

Helaas is ‘bakken’ niet meer hetzelfde als vóór de koolhydraatarme tijd. Zo vind ik nog steeds de vervanging van suiker lastig. Stevia heeft niet mijn voorkeur, omdat dit een bittere nasmaak aan je baksels geeft. De meeste andere kunstmatige zoetstoffen geven geen calorieën maar kunnen wel weer koolydraten bevatten. Ter vervanging van tarwemeel kun je allerlei mengsels van gemalen zaden of noten gebruiken of de ‘goede’ koolhydraten van havermeel of roggebloem, deze hebben een lage Glycemische Index (d.w.z. dat deze koolhydraten geen schommeling van je bloedsuikerspiegel veroorzaken). Amandelmeel gebruik ik het liefst ter vervanging van meel, soms in combinatie met een beetje kokosmeel omdat kokos het baksel een wat drogere textuur geeft. Tegenwoordig kun je bijna overal amandelmeel kopen en anders kun je zelf geschaafde amandelen in de keukenmachine fijnmalen.

Voor mijn recept van fruitige amandelcake heb ik een beetje honing gebruikt (dus niet helemaal koolhydraatarm!), maar ja, een mens wil soms ook wel eens wat…  Naast de amandelmeel heb ik kokosmeel en havermeel gebruikt, maar je zou de havermeel ook geheel door amandelmeel kunnen vervangen. Ik had deze keer niet voldoende amandelen in huis, vandaar. Als fruit heb ik gekozen voor blauwe bessen en frambozen, zoet en fris van zichzelf. Door toevoeging van de ricotta heeft de struktuur van de cake iets weg van een gebakken kwarktaart. Ik heb een mooi ronde vorm gebakken, je kunt er ook muffins van bakken. Tot slot een ’touch’of poedersuiker voor ’the looks’ en een blaadje munt.

Serveer je dit als nagerecht? Geef er dan een klodder Griekse yoghurt bij en strooi er geroosterde amandelen over, hmmmm, lekker!

Vandaag op eerste paasdag iets later aan de koffie dan normaal. Op zo’n paasmorgen komt het hele huis wat trager op gang of zou het zijn omdat vannacht de zomertijd is ingegaan? Hoe dan ook, mijn citroenrol doet het uitstekend bij een vers kopje koffie.
Een zááálig Pasen!

Vorig jaar maakte ik deze cakerol ook, welke met gejuich ontvangen werd door mijn gezin. Dit jaar heb ik het recept iets aangepast. Waar ik vorig jaar nog Monchou gebruikte heb ik deze nu vervangen door Mascarpone. Gekoeld is de cakerol nu mooi stevig en nog romiger van smaak. Inmiddels heb ik ook het recept op de site aangepast.

Verder heb ik nog een kleine bananentulband gemaakt. Misschien voor de tweede Paasdag bij de brunch of gewoon tussendoor als iemand trek heeft. Een deel van de suiker is hierbij vervangen door drie rijpe bananen. Het geeft de cake zo’n echte tropische smaak en is toch als tulband herkenbaar door de bicareau, rozijnen en krenten. Lekker sappige structuur.

In mijn zoektocht naar lekkere koolhydraatarme recepten kwam ik op internet een recept van pindakaasbrood tegen. In eerste instantie denk je, pindakaas…..zou dat lekker zijn? En past het wel in een koolhydraatarmdieet? Beide vragen kan ik met “ja” bevestigen. Hoewel pinda’s niet geheel koolhydraatarm zijn (en pindakaas al helemaal niet), zal hier de hele pindabroodcake hooguit 35 tot 40 gram koolhydraten bevatten. Hetgeen per sneetje gemiddeld neerkomt op 1,7 tot 2 gram, mits je er 20 sneetjes uitsnijdt. De kunst is wel om op zoek te gaan naar de pindakaas met de minste koolhydraten per 100 gram, die van de Lidl schijnt er het beste af te komen. Ik maakte gebruik van pure pindakaas van Ekoplaza.

Nu hoop ik dat niet iedereen die niet op de koolhydraten hoeft te letten, bij dit recept afhaakt. Ik kan het zeker aanbevelen, lekker als extraatje bij de borrel of een kop soep. Weer eens iets anders dan stokbrood of focaccia. De struktuur van deze broodcake doet meer aan cake denken dan aan brood. Door toevoeging van bijvoorbeeld koekkruiden en suiker (zoetstof) zou je er ook een lekkere zoete variant van kunnen maken. Ik heb er als extra zaden en noten aan toegevoegd, voor meer bite. Gewoon eens uitproberen.

Een kletskop is een heel hard, uiterst dun en bijzonder knapperig koekje, dat voornamelijk met suiker en boter wordt bereid. De vreemde naam is herleid van de bereidingswijze: suiker en boter wordt geroerd met een kleine hoeveelheid bloem en gehakte amandelen. Vervolgens worden hoopjes beslag op een bakplaat met een vochtige lepel plat ‘gekletst’ en daarna in de oven afgebakken. Kletskop komt dus van (plat) kletsen.

Mijn oma maakte deze koekjes vroeger met gehakte pinda’s in plaats van amandelen, dat was goedkoper. Mijn voorkeur gaat, net als die bij banketbakkers, toch uit naar amandelen, maar smaken kunnen verschillen.

Een leuk en simpel koekje, vraagt alleen wat aandacht bij het bakken: heeft maar enkele minuten nodig, ze worden bruin waar je bij staat! Na het bakken snel met een platenmes of plamuurmes de koekjes van de bakplaat verwijderen, anders bakken ze nog te lang na op de hete plaat. Na het bakken zijn de koekjes korte tijd buigzaam, bij het afkoelen worden ze hard en knapperig. Zolang ze nog buigzaam zijn zou je er ook hoorntjes van kunnen vouwen, leuk om bijvoorbeeld bij een dessert te presenteren.

Als het je lukt om de kletskoppen te bewaren en niet in één keer op te eten, doe dat dan in een goed afgesloten trommel: suiker trekt namelijk vocht aan, waardoor ze zacht worden.

Voor wie even niet moeilijk wil doen en toch een verfijnde pasta op tafel wil zetten maakt het recept van Napolitaanse pasta. Een vegatarisch gerecht met zoete, zure en zoute accenten.

Voor mij waren in dit geval de pomodorini in blik van het Italiaanse merk Cirio een heerlijke ontdekking. Normaal gebruik ik tomatenblokjes of gepelde tomaten uit blik van een huismerk. Het merk Cirio is iets duurder, toch zeker de moeite waard als je echte kerstomaatjes wilt hebben. Ze zijn vol van smaak en drijven in hun eigen sap, zonder toevoegingen. Ideaal dus voor een vegatarische pasta waarin de tomaat gezien mag worden. De accenten in deze saus worden gemaakt door de blanke rozijnen, kappertjes en zwarte olijven. Als crunchi touch lichtgebrande geschaafde amandelen. Gebruik verder bij voorkeur gedraaide macaroni (Fusilli) omdat de saus dan zo heerlijk aan de pasta blijft hangen.

Het klinkt misschien allemaal ingewikkeld, maar het is echt heel simpel te bereiden.
Op en top Italiaanse eenvoud.

Cees Holtkamp blijft toch wel mijn grote voorbeeld als het om ambachtelijk koekjesbakken gaat. Gelukkig heeft de Volkskrant de afgelopen weken een interviewserie  gemaakt van de meesterbakker, waarin hij uitlegt hoe bepaalde koekjes gebakken moeten worden met tips en trics. Kijk, daar heb je wat aan als thuisbakker.

Zo beschreef Holtkamp dat wanneer je amandelspijs zelf maakt, je daar het beste de dikke Spaanse amandelen voor kunt gebruiken. De Spaanse onderscheiden zich van de Californische door hun grootte en dikte, wat inhoudt dat ze veel olie (lees: smaak) bevatten. Leuke tip, maar kom maar eens om Spaanse amandelen in de winkel. Ik ben overal geweest, van grootgrutter tot biowinkel, maar nergens heb ik de herkomst van de amandelen kunnen achterhalen. Dus toen maar op grootte en dikte afgegaan. Neem wel je portemonee mee als je amandelen (zonder vlies) gaat kopen: het lijkt puur goud. Ik betaalde 23 euro voor een kilo amandelen, wat nog heel redelijk blijkt achteraf.

Behalve amandelen gebruik je in de keuken ook regelmatig citroenrasp bij de bereiding van koekjes. Moet je volgens Holtkamp ook niet uit een potje nemen, zelf maken is 10 keer lekkerder. Inderdaad, en zo moeilijk is het ook niet. Het enige wat je er voor nodig hebt zijn ongewaxte citroenen, die je alleen kunt kopen bij de biowinkel of Turkse en Marokaanse winkels.

Voor zowel de amandelspijs als de citroenrasp geldt dat je deze na bereiding minimaal 2 dagen moet laten rijpen, een week zou nog beter zijn. Zo blijkt dat koekjesbakken niet altijd spontaan kan gebeuren, hier heb je een echte planning voor nodig.

En dus begon ik vorige week eerst met het maken van citroenrasp: de schilrasp (alleen het geel) van 2 citroenen met 2 eetlepels suiker in een potje weggezet om te rijpen. Daarna de amandelspijs: de truc is dat je voordat je de blanke amandelen gaat vermalen, ze eerst met een beetje water opwarmt (kan in de magnetron of gewoon op het gas). Met dit opwarmen en bevochtigen voorkom je dat de amandelen in de keukenmachine teveel olie loslaten en de spijs ‘in de schift komt’, zoals Holtkamp dat zo mooi uitdrukt. Ik kan me zo voorstellen dat je dan een soort pindakaas krijgt. Voor het bereiden van de amandelspijs gebruik je uiteraard de gerijpte eigengemaakte citroenrasp, waarna ook de spijs zeker een week moet rusten.

Helaas heb ik niet zoveel geduld, en heb ik na 2 dagen al Weespermoppen gemaakt. Voortreffelijk, al zeg ik het zelf! De lekkerste Weespermoppen die ik ooit heb gegeten. Kun je nagaan als ik volgende week van het restantje amandelspijs nogmaals een portie ga bakken…zijn ze nog lekkerder. Wat zou ik mijn vader, geboren en getogen in Weesp, met deze moppies een plezier hebben gedaan.

Misschien vind ik koekjes bakken wel het leukste van alles wat je in de keuken kunt maken. Je hebt meestal maar weinig ingrediënten nodig en het vraagt enige precisie wat betreft het afmeten van hoeveelheden. Het is een gezellige bezigheid waarbij de keuken zich vult met heerlijke (zoete) geuren; je maakt er altijd vrienden mee. Bij mij thuis zijn het echte ‘koekiemonsters’, de koekjes krijgen meestal geen tijd om af te koelen. Vooral alle koekjes waar amandelen in gaan zijn bij ons erg geliefd: cantuccini, weespermoppen, bitterkoekjes etc. Amandelmeel wordt regelmatig in de bakkerij of patisserie voor het bereiden van smakelijke deegjes gebruikt, maar ook geschaafde amandelen of amandelspijs worden graag verwerkt.

Voor zaterdagavond stond een etentje bij vrienden op het program, waarvoor ik het toetje zou maken. Omdat ik ook zin had in koekjes bakken, heb ik dit met elkaar gecombineerd. Ik besluit een romige passievruchten mascarpone met warme abrikozen en mango te maken met als garnering knapperige amandelkrullen. Het leuke van amandelkrullen maken is dat je na het bakken de koekjes om bijvoorbeeld een deegroller moet vouwen om die krul erin te krijgen.

Voor amandelkrullen heb je slechts geschaafde amandelen, een eitje, suiker en iets bloem nodig. Het beslag kun je makkelijk een dag in de koelkast bewaren, dan heb je de volgende dag in een ommezien van tijd weer verse koekjes gebakken voor bij de koffie. Hoewel ik van een dubbele hoeveelheid beslag toch zeker 25 amandelkrullen heb gebakken, zijn er de volgende dag nog precies 4 krullen over… zo waren ook zo lekker.

Voor het toetje heb ik mascarpone vermengd met het sap en vruchtvlees van passievruchten. Op het bord gegarneerd met verse mangoschijfjes en warme gemarineerde abrikozen en een knapperige amandelkrul.
Lees het recept voor de bereiding.
Verrassend fris, romig, knapperig en zeer smakelijk. Een prima afsluiting van een heerlijk en gezellig dinertje met vrienden.

Nog net op de valreep: een recept voor een echte oranjeboventaart: worteltjestaart. In Duitsland noemen ze dit een Ruebli-torte. Met wat kleine aanpassingen heb ik er mijn eigen oranjeboven taart van gemaakt. Het recept is doodeenvoudig: gelijke delen suiker, gemalen amandelen en wortel, dan 5 eieren en een beetje bloem. Voor wat extra pit een geraspte sinaasappel en een scheutje likeur. Bovenop heerlijke abrikozenjam met suikerglazuur. De marsepeinen worteltjes maken het helemaal af.

Dit heb je nodig: 250 gram wortels; 250 gram witte amandelen; 5 eieren; 250 gram suiker; 80 gram zelfrijzend bakmeel; snufje zout; geraspte schil van een sinaasappel; boter om vorm in te vetten; scheutje likeur (naar smaak).
Klik voor het recept hier.

Net als cupcakes, is het bakken van macarons een soort rage geworden. Bij cupcakes zit de variatie in de topping. Bij macarons gaat het om de kleur en de vulling. Het originele recept werd voor het eerst geïntroduceerd rond 1930 door een Franse patissier in zijn banketbakkerij in de Rue Royale in Parijs. Sindsdien is het uitgegroeid tot een wereldberoemd koekje dat bestaat uit twee op amandel gebaseerde schuimpjes gevuld met een ganache, een bonbonvulling.

Juist omdat het een redelijk simpel recept is en makkelijk te maken, is het leuk om te variëren en nieuwe creaties te maken. De kleuren kun je maken door toevoeging van voedingskleurstof of natuurlijke ingrediënten te gebruiken als cacaopoeder, gemalen pistachenootjes, safraan etc. Voor de vulling kun je uitgaan van een ganache, dat is room met chocolade, of een botercreme. Maar een lekker lik abrikozenjam of aardbeienmousse is ook heerlijk.

Mij doet het recept denken aan het Nederlandse bokkenpootje, dat ook gemaakt wordt van een beslag van bijvoorbeeld 3 eiwitten, 100 gram gemalen amandelmeel en 200 gram suiker. Voor macarons wordt voor het beste resultaat gebruik gemaakt van warme suikerstroop. Door dit toe te voegen aan de geklopte eiwitten, wordt het eiwitschuim stevig en taai.

Voor mooie ronde, gladde schuimkoekjes moet je een glad spuitmondje op de spuitzak gebruiken. Helaas heb ik die niet, dus heb ik voor mijn macarons gevuld met chocolade ganache een gekarteld mondje gebruikt, wat natuurlijk een iets ander effect geeft. De macarons deden mij zo meer denken aan ronde bokkenpootjes, maar de vorm doet er niet toe: ze waren perfect taai met een heerlijke chocolade canache. Volgende keer gebruik ik een glad spuitmondje en een leuk kleurtje voor het beslag…

Dit heb je nodig: 40 ml water; 150 gram suiker; 110 gram eiwit; 150 gram amandelmeel; 150 gram 150 gram poedersuiker; 150 ml room; 20 gram suiker; 250 gram pure chocolade. Klik voor het recept hier. 

In Italië kennen ze behalve ‘een koekje bij de koffie’, ook  ‘een koekje bij de likeur’. En dan heb ik het natuurlijk over die overheerlijke amandelkoekjes: cantuccini. Je kunt ze lekker ‘soppen’ in de koffie, maar bij voorkeur in een glaasje Limoncello, Amaretto of Tia Maria. En als je weet hoe simpel dit recept te maken is, dan zorg je dat je voortaan altijd een gevulde trommel in huis hebt.

Het originele recept gaat uit van ongepelde amandelen, juist het vliesje geeft namelijk zo’n lekkere smaak. Helaas zijn deze heel moeilijk te krijgen in Nederland, of je moet er voor kiezen zelf een dag amandelen te kraken. Ik gebruik gewoon gepelde amandelen die ik voor de smaak wel eerst even rooster in een pan. Behalve amandelen kun je natuurlijk ook andere noten gebruiken zoals hazelnoten, walnoten of pistache. Als je het recept regelmatig maakt kun je lekker variëren, en zo tot je eigen favoriete smaak komen. Verder bestaat het deeg alleen uit bloem, suiker en eieren. Als smaakversterker kun je verse vanille gebruiken, of de geraspte schil van citroen of sinaasappel. Het bijzondere aan dit koekje is dat het tweemaal gebakken wordt. Dat lijkt ingewikkeld, maar is het niet. Eerst wordt het deeg in de vorm van kleine platte worstjes gebakken, daarna snijd je deze in plakken, waarna ze nog weer even de oven in gaan.

Zo warm uit de oven kan ik er al bijna niet van afblijven, maar als ze afgekoeld zijn worden ze lekker hard. Juist daarom moet je dit koekje lekker in je koffie of glaasje likeur dopen.