Het is al november en nu pas kom ik er aan toe om van de foto’s van onze vakantie op Sicilië een fotoboek te maken. Voordeel is wel dat ik die vakantie weer een klein beetje opnieuw beleef. Had ik al verteld dat we ’s ochtends ontbeten met warme appelcake? Zo’n heerlijke zachte biscuitcake met grote stukken frisse appel en bestoven met poedersuiker.
Het recept van Siciliaanse appelcake was dan ook één van de eerste dingen waar ik thuis naar op zoek ging. Helaas kon ik nergens, zelfs niet in al mijn Italiaanse kookboeken, een gelijkend recept vinden. Maar je bent geen keukenprinses als je daar geen raad op weet. Bij benadering, een héél goede benadering volgens mijn mannen, ben ik tot een reconstructie gekomen. Misschien nog niet het perfecte biscuitdeeg, meer cake maar wel met die frisse appel. En hij bleek niet alleen warm lekker!
Zo goed als iets soms kan ‘lukken’, een volgende keer wil het wel eens tegenvallen. Ik zal vertellen waarom.
Van de week heb ik twee Siciliaanse appelcakes gebakken omdat Reinier graag wilde ’tracteren’. Mijn recept gaat uit van 250 gram roomboter, dus 500 gram voor twee cakes. Helaas lag er in mijn koelkast nog maar 450 gram roomboter. Haastige spoed is zelden goed: ik had geen zin om nog laat naar de supermarkt te gaan en besloot per cake 25 gram smeerbare roomboter toe te voegen….
Doe dat dus nooit! In smeerbare roomboter zit, behalve verzadigd vet, ook onverzadigd vet. Deze onverzadigde vetten zijn behandeld zodat ze ‘smeerbaar’ blijven en worden ook wel transvetten genoemd. Je taart of cake zal door de transvetten niet stevig worden, alleen maar vetter.
Nu had ik maar 25 gram per cake gebruikt en toch was het effect al merkbaar. Ik had beter even de moeite kunnen nemen om op de fiets te stappen voor een extra pakje roomboter. Toch viel de appelcake in de smaak maar degenen die deze vette cake hebben gegeten hebben dan ook niet mijn eerste versie geproefd. Daarom hierbij het enige juiste recept: met pure roomboter. Ik ga zeker nog een keer in de herkansing.
