Er zijn tal van manieren om aubergine te bereiden, maar zoals Ottolenghi ze maakt in zijn overbekende gerecht: aubergine met karnemelksaus, komt de aubergine toch wel het best tot zijn recht. Heerlijk gegrild met wat kruiden tot het vruchtvlees romig, notig en zoet smaakt. Een frisse saus van Griekse yoghurt, karnemelk en granaatappel maken het geheel tot een oogstrelend plaatje en hapje.

Aubergine bevat o.a. Nasunine en Chlorogeenzuur, antioxidanten, die het lichaam beschermen tegen vrije radicalen. Ze werken als antivirus, antibacterieel en versterken hierdoor het hele imuunsysteem. Reden waarom aubergines ook wel gezien worden als kankerbestrijdend voedsel. In de Engelstalige landen wordt aubergine Eggplant genoemd, waarschijnlijk vanwege z’n eiervorm. Het vruchtvlees bevat bovendien veel vezels, heeft een neutrale smaak maar kan soms wel een zweem van bitterheid hebben.

Naast de aubergines met karnemelksaus heb ik nog gevulde koolrolletjes gemaakt. Rolletjes van savooiekoolbladeren gevuld met een mengsel van ui, kool, rode paprika, selderij, linzen en feta. De vulling lekker Oosters gekruid met djinten (kummel), munt en een vleugje kerrie. Bij deze maaltijd mis ik totaal geen aardappelen, rijst of pasta, maar voor wie toch iets wil, past een stuk stevig boerenbrood er prima bij.

Iedereen weet dat een goed begin het halve werk is, dat geldt dus ook voor het ontbijt. Helaas door onze haast-maatschappij komen nog maar weinig mensen toe aan een stevig en gezond ontbijt. Bij gezond kunnen we ons nog wel iets voorstellen, maar stevig? Wat is dat ook al weer? Een maaltijd waarna je minimaal de eerste vier uur geen behoefte meer hebt aan voedsel, een maaltijd waar je na flink lichamelijke inspanning geen hongerklap van krijgt. Onze voorouders wisten met hun ontbijt wel raad: havermout, rijstepap, gebakken eieren met spek of wentelteefjes met stroop. En wat eten wij, als we al ontbijten? Witte bolletjes met jam of hagelslag, croissantjes, cornflakes of andere ontbijtgranen.

Op zich zijn ontbijtgranen nog niet zo slecht, als ze niet boordevol suikers zouden zitten en samengesteld uit ‘verkeerde’ granen.

Maar met een beetje fantasie kun je ook je eigen muesli maken, die minstens zo lekker is en zeker gezonder. Het recept is zo simpel, dat iedereen, die weet hoe een koekenpan werkt, het kan maken. Bovendien kun je de muesli helemaal naar je eigen smaak samenstellen door toevoeging van zaden, noten en gedroogde vruchten. Goed afgesloten is de muesli lang houdbaar.

Mijn goede start bestond vanochtend uit een muesli van geroosterde rogge-, haver- en gerstvlokken, gezoet met appeldiksap en stukjes gedroogde abrikozen. Samen met kwark en een paar lepels granaatappelpitjes was dit een heel smakelijk, gezond en stevig ontbijt.

De maand januari is voor veel mensen de start van goede voornemens, met name als het gaat om voeding. Als alle oliebollen het huis uit zijn, is het tijd om de dieetadviezen te bekijken die in de media vermeld worden. Naast de vele bekende diëten, zijn er ook weer nieuwe concepten.

Het zandloperdieet staat op dit moment in de spotlights. Een dieet, zoals het voedingscentrum omschrijft, dat eigenlijk geen dieet is maar een methode om langer en gezonder te leven. De voedselzandloper zou, volgens de schrijver en arts Kris Verburgh, een alternatief zijn voor de schijf van vijf. In plaats van weer te geven wat je het beste kan eten, laat hij in de bovenste helft van de zandloper zien welke voedingsmiddelen je het beste zou vermijden en geeft een alternatief in de onderste driehoek van de zandloper.

Met deze methode claimt Verburgh dat mensen langer en gezonder leven en als positief bijverschijnsel zullen afvallen.

Hoewel Verburgh in zijn boek vele uitspraken en stellingen doet omtrent het gebruik van bepaalde voedingsmiddelen,  zijn hier geen wetenschappelijke bewijzen voor. Dat je door het toepassen van deze zandlopermethode als bijkomstigheid ook afvalt, wordt volgens het voedingscentrum eerder veroorzaakt door de verminderde calorieopname.

Net als bij de “Broodbuik”-theorie, beschreven in het gelijknamige (vertaalde) populaire boek van de Amerikaanse schrijver William Davis, wordt tarwe gezien als grote boosdoener in de hedendaagse eetcultuur. Waar Montignac nog spreekt over goede en slechte koolhydraten (hoge en lage Glycemische index, G.I.), vinden Verburgh en Davis dat tarwe absoluut niet gegeten moet worden. Wederom wordt wetenschappelijk bewijs voor deze theorie door de heren niet geleverd. Het enige bewijs zijn de pondjes die verdwijnen, maar dat kan net zo goed veroorzaakt worden door het eenzijdige eetpatroon van deze methoden.

Hoewel je vele kanttekeningen kunt zetten bij deze nieuwe theorieën, is mijn eigen ervaring dat een verminderd gebruik van zetmeel- en koolhydraatrijke producten, resulteert in gewichtsafname. Mijn voorkeur blijft echter uitgaan naar een Montignac-achtige methode, waarbij je wel degelijk koolhydraten tot je mag nemen, mits je let op de G.I.-waarde. Tarwe is dus toegestaan, maar dan volkoren of harde durum, rijk aan vezels. Want voeding zonder vezels is pas echt slecht!

Geef mij dus maar een volkoren muffin, zonder suiker, laag glycemisch, boordevol vezels en vitaminen, en bovenal voedzaam. Afgelopen weekend heb ik een zetsel gebakken, die ik nu elke ochtend als ontbijt nuttig. Ideaal om minimaal 4 uur de trek mee te stillen en je darmen een gezonde boost te geven. Voor een fruitige touche heb ik gedroogde cranberry’s toegevoegd, rozijnen hebben een hoge G.I. en zijn daarom minder geschikt. Om er een nog lekkerder hapje van te maken smeer ik er soms een lepeltje suikervrije jam of appel-perenstroop op. Dieet of niet, eet smakelijk!

Dit nieuwe jaar zijn we met goede voornemens begonnen. En al ben ik niet heel streng wat het eten betreft, ik let op wat ik. Maar een stukje taart of iets zoetigs is best lekker op z’n tijd. Mijn favoriete appeltaart bevat naast bloem en suiker ook veel boter en een puntje is dus een echte caloriebom. Wat ‘mag’  je dan gebruiken als je op je gewicht wil letten?

Vanuit mijn Montignacverleden heb ik een heerlijk recept ontwikkeld voor een voedzame maar magere kruidkoek. Bij Montignac is de combinatie vet met zetmeel (koolhydraten) niet toegestaan: het recept is dan ook zonder boter. Puur suiker wordt ook niet door Montignac gebruikt, dit wordt vervangen door zoetstof of vruchtensuiker. Wie niet persé op zijn gewicht hoeft te letten kan de vruchtensuiker achterwege laten en gewoon rietsuiker en basterdsuiker gebruiken. Wit meel heeft een te hoge glycemische index en wordt daarom vervangen door volkoren- en roggemeel.

Het liefst bak ik de koek in een grote taartvorm. Hierdoor kun je mooie puntjes snijden en wordt de koek ook van binnen egaal gaar. Een cakevorm vergt meestal een langere baktijd waardoor de buitenkant te veel uitdroogt. De substantie lijkt op een stevige ontbijtkoek. Vandaar dat ik zo’n puntje ook graag als ontbijt nuttig of een plakje meeneem naar mijn werk voor bij de koffie. In plasticfolie blijft de koek zeker een week houdbaar.

Wie heeft om 00.00 uur vannacht niet even gedacht aan goede voornemens? In de top 5 van voornemens staat ‘afvallen’ op nummer 1. Niet vreemd als je net een maand van overdaad aan eten achter de rug hebt. Maar iedereen weet ook dat juist dit soort goede voornemens gedoemd zijn te mislukken. Het ‘afvalsyndroom’ werkt juist slecht eetgedrag in de hand. Omdat we snel resultaat willen zien gaan we extreem eten: poeders en shakes, wel of niet aangevuld met een speciaal dieet waarbij diverse voedingsstoffen verboden zijn. Met een beetje geluk en veel afzien zal het sommigen lukken om het ideaal gewicht te bereiken. Maar dan komt het moeilijkste: voor hoelang…?

Eigenlijk weten we allemaal waar het aan ligt, die pondjes die er langzaam aangekomen zijn. En daarom is puur lijnen niet het juiste antwoord. ‘Gezond’ is het sleutelwoord. Geen fixatie op afvallen alleen. Het eten van gezond voedsel en een gezond eet-leefpatroon zal uiteindelijk leiden tot afvallen en een lichaam dat in balans is. Haal de energie uit biologische groenten en fruit, volkoren granen, wees matig met dierlijke eiwitten en minder met vetten en suikers. Maar blijf vooral wel eten: liefst 3 maaltijden per dag met enkele gezonde rustmomenten ingebouwd.

Om mijn eigen gezonde voornemens kracht bij te zetten, heb ik vanmiddag geluncht met een frisse salade. Van de restjes in de koelkast heb ik een simpele little gem avocado salade gemaakt.

Vandaag misschien nog niet 100% gezond, want er zijn nog veel oliebollen en appelbeignets over maar het gezonde voornemen is er!

De herfst laat zich nu van zijn beste kant zien. De bladeren kleuren al oranje-bruin en er overheerst een kruidige lucht. In de tuin vliegen de paddenstoelen uit de grond, helaas niet rood met witte stippen. Wel kleine zwammen en eekhoorntjesbrood, de ene dag nog gaaf, de volgende dag al aangegeten door muizen en egels.

Ik ben geen held met paddenstoelen, d.w.z. ik zou ze nooit zelf uit het bos snijden. Er zijn mensen die van het zoeken een ware sport maken. Maar ik neem geen risico. Tegenwoordig kun je op de markt of bij een goed gesorteerde groenteman de mooiste soorten paddenstoelen kopen: oesterzwammen, morieljes, eekhoorntjesbrood, cantharellen en meerdere soorten champignons.

Het meest bekend en gegeten is de champignon. Je kunt ze prima vullen, stoven, gratineren of toevoegen in allerlei stoofschotels. Eigenlijk hebben ze geen ‘eigen’ smaak (zoals de meeste paddenstoelen), ze nemen de smaak aan van de ingrediënten die je erbij doet. De reden dat mensen niet van paddenstoelen houden is dan ook meestal niet vanwege de smaak maar meer het idee en het ‘zachte’ dat niet bevalt.

Het meest simpele en eenvoudige recept is champignons in witte wijn. Als je dit recept laat afkoelen heb je een heerlijke tapas. Warm is het heel smakelijk als lunchgerecht op een plak boerenbrood of als hoofdmaaltijd bij pasta of risotto. Varieer met soorten wijn of sherry, bak eens spekblokjes mee of gebruik verschillende soorten paddenstoelen. Restje over? Beetje bouillon erbij en je hebt een heldere champignonsoep. De herfst biedt zoveel mogelijkheden maar als je toch zelf gaat zoeken,  laat die rode met witte stippen maar staan voor de tuinkabouters.

Bij mijn ouders thuis mocht ik vroeger altijd kiezen wat ik met mijn verjaardag wilde eten. En altijd was dat hetzelfde: shaslicks met rijst en doperwtjes. Omdat wij met met mijn verjaardag in augustus meestal bij de caravan in Breukeleveen waren, werden de shasliks gebakken op de BBQ. De spiesen maakte mijn moeder zelf met om en om vlees (gehaktballetjes, varkensfilet, spek en kip) en grote stukken ui en paprika. De shasliks werden uiteindelijk geserveerd met ‘supersaus’, inmiddels een begrip geworden in mijn familie. Een simpele tomatensaus gemaakt van ketchup, bouillon, bruine suiker en mosterd.

Als ik heel eerlijk moet zijn vond ik een dag later de restjes nóg lekkerder, want daar werd dan goulash van gemaakt. Het vlees werd van de stokjes gehaald en met extra uien en paprika gestoofd in de supersaus. Toch is goulash van origine een Hongaarse stoofschotel met rundvlees die voornamelijk  ’s winters gegeten wordt, toch associeer ik juist de zomer met goulash.

De afgelopen weken is het steeds geen weer voor de BBQ geweest, dus die shasliks laten nog even op zich wachten. Voor de goulash daarom geen gemengd vlees, ook geen rundvlees maar een zomerse variant: kipgoulash. Wel met spekjes, vanwege de rooksmaak en veel paprika en parikapoeder. Karwij of kummel mag ook niet ontbreken in een echte goulash. Het geeft die specifieke ‘Hongaarse smaak’.

Paprikapoeder heb je in vele soorten. Net als kerrie is paprikapoeder een mengsel van meerdere kruiden, in dit geval voornamelijk verschillende paprika’s. Voor een goulash wordt zoete paprikapoeder aanbevolen. Over het algemeen kun je er van uitgaan dat hoe donkerder de paprikapoeder is, des te scherper hij smaakt. Mooie lichtrode poeder geeft niet alleen een felle kleur aan de goulash maar ook een verfijnde zoete smaak. De smaak van de paprikapoeder komt het best tot zijn recht als je het even mee laat bakken, niet te lang want dan kan de smaak bitter worden. Heerlijk met rijst, doperwtjes of een frisse salade. Geniet op deze manier van een zomerse goulash.

Wanneer je op vakantie gaat is het altijd lekker om je wat in te lezen over het land, de plaatsen en vooral niet te vergeten de eetcultuur. Wij gaan dit jaar met vrienden naar Sicilië. Alles is al geboekt en gepland maar gisteravond zijn we even bij elkaar gekomen om wat uitgebreider over de vakantieplannen te praten onder het genot van een lekker glaasje rosé en antipasti. In Sicilië staan talloze citrusgaarden vol met sappige sinaasappels en citroenen en de Middellandse zee biedt alle soorten vis. Sinaasappels en zeevruchten, een ideale combinatie voor een frisse salade. Verder wordt er ook de populaire likeur Limoncella of Citronelle bereid.

Mijn antpastitafel bestaat uit: een schaal met verschillende hamsoorten (procsciutto) en salami, een reuzebonensalade met confit de canard, gedroogde tomaten op olie, gemarineerde artisjokken, mozzarella met tomaat en pesto, Parmezaanse kaasbrokken met balsamicoglacé  en een Insalata Siciliana (Italiaanse Montignac). In deze echte Siciliaanse salade komen alle karakteristieke smaken bij elkaar: little gem (of Romaanse sla) met zoetzure sinaasappels, cocktailgarnalen en rivierkreeftjes.

Om in de citrusstijl te blijven heb ik als nagerechtje een Tiramisu met Limoncello gemaakt. In plaats van de lange vingers dit keer met Cantuccini. Jammer dat de buitentemperatuur nog niet echt Siciliaans aanvoelde, dan was het plaatje compleet geweest.

Hoewel het weer niet echt meewerkt voor de tijd van het jaar, tenslotte is het al eind juni, bekruipt mij toch een bepaald ‘vakantiegevoel’. Misschien omdat we eerdaags enkele dagen naar Friesland gaan, of omdat ik er gewoon aan toe denk te zijn: ik heb zin in vakantie. Maar ja, wat doe je als je nog geen vakantie hebt en je dat gevoel toch wilt hebben, dan ga je koken. Althans, dat is wat ik doe.

Vandaag een beetje met de Franse slag. Enerzijds omdat het makkelijk is, anderzijds omdat het echt een Frans tintje heeft. Want zeg nu zelf, waar eet je de lekkerste geroosterde aardappeltjes in ganzenvet of mooie olijfolie? Natuurlijk Frankrijk. Ik heb vandaag de hele dag gewerkt, dus ik ben pas laat thuis. Maar ook dat is ‘op z’n Frans’, laat eten. Gelukkig heb ik vóór het weekend de koelkast goed volgestouwd. In de groentelade vind ik nog een courgette, twee rode puntpaprika’s en een aubergine. Met enkele uien, knoflook en tomaten uit blik is dit de basis voor een heerlijke ratatouille.

Een kilozakje stevige nieuwe aardappeltjes verdwijnen straks in de oven met olijfolie en wat tuinkruiden. De (Hollandse) bal gehakt maakt het helemaal af: af met de Franse slag.

Laat Montignac nu ook uit Frankrijk komen en gek zijn op ratatouille, dan wel zonder de geroosterde aardappels natuurlijk.

Vandaag kreeg ik een reactie van een lezeres over mijn Montignac-recepten, toch is het echt toeval dat ik vanavond dit gerecht op tafel heb gezet. Ik heb deze kippesto al vaker gemaakt en ben daarbij geïnspireerd door de’ kip met pesto van Albert Hein’. Een tijd geleden wilde ik makkelijk koken en kocht ik een bakje van deze kip met pesto, zo in de oven en klaar. De smaak beviel me wel, dus heb ik geprobeerd het recept te ontleden, met dit als resultaat. Afgezien van het feit dat ik eigenlijk niet zo’n voorstander ben van ‘kant en klaar’ eten, is het zelf maken gewoon veel leuker! Helemaal als je nagenoeg hetzelfde, zo niet een smakelijkere variant kunt maken.

De truc zit h’m uiteraard in de juiste ingrediënten maar ook in de bereidingswijze. Omdat dit recept uitgaat van kipfilet, moet het recept zachtjes in de oven garen. Hierdoor droogt het niet uit en blijft het geheel sappig. Bovendien voorkom je aangebrande kaas. Malse sperzieboontjes gaan goed samen met de kippesto. Voor niet-lijners is een schepje aardappelpuree heel smakelijk.