Gisteren, op mijn verjaardag, heb ik de hele dag niet hoeven koken! Weer eens iets anders, dan kokkerellen voor een verjaardagsfeestje met gemiddeld 20 man. Maar daarom niet minder lekker gegeten. Geluncht met een pannenkoek in de Lage Vuursche, schuilend voor de buien. ’s Middags klaarde het weer iets op en trof ons gezin elkaar in Amsterdam op het Rembrandtplein. Leuk geborreld in Van Rijn, en daarna aangeschoven in de serre van Indrapura voor een voortreffelijke rijsttafel. Al met al een zeer geslaagde dag.

En met mijn kadootjes was ik ook zeer blij. Zo kreeg ik o.a. van de jongens twee kookboeken van Yotam Ottolenghi: ‘Plenty’ en ‘Het Kookboek’. Ottolenghi heeft inmiddels al weer twee nieuwere boeken uitgebracht, maar omdat ik nog geen enkel kookboek van hem had ging mijn voorkeur naar deze twee eerdere uitgaven, sinds vorig jaar eindelijk ook in het Nederlands vertaald.

Even in het kort voor niet-Ottolenghi-kenners: Yotam Ottolenghi is in Israël geboren maar zijn roots gaan terug naar Italië (vader) en Duitsland (moeder). Na zijn studie literatuurwetenschappen heeft hij een half jaartje gekookt in Engeland bij de Franse kookschool ‘Le Gordon Bleu’. Om, zoals hij zelf zei: “… dit gewoon even te doen, om zeker te zijn dat dit niet is wat ik wil”. Het pakte dus heel anders uit. Hij bleef in Engeland en werkte in verschillende restaurants, waaronder als patissier bij Launceston Place. Hij schreef enkele jaren een kolom “The New Vegetarian” in the Guardian, opende in 2002 zijn eerste ‘Ottolenghi’, delicatessezaak en restaurant, en schreef enkele boeken. Yotam heeft een passie voor echt eten, zonder opsmuk en onaangetast. Pure smaken en texturen. In zijn recepten proef je het Midden Oosten, Azië en Europa. Om die reden zou je het zeker fusionkoken kunnen noemen. Ottolenghi’s uitspraak:  “Meat should be a celebration, not everyday. There is so much else out there”, maakt hij zeker waar in bovengenoemde kookboeken.

Ik kon het dus niet laten om vanavond meteen volgens Ottolenghi te koken. Na de rijsttafel van gisteravond was ik wel toe aan iets lichts. Op de markt had ik vandaag mooie dunne witlof meegenomen, dus trok het recept ‘gekarameliseerde witlof‘ mijn aandacht. In beide boeken staat een dergelijk recept, de één met broodkruim en rauwe ham gratineerlaag, de ander gegratineerd met kaas. Ik heb er mijn eigen variant op gemaakt, verrukkelijk! De zacht bittere lofsmaak met zoete karamel en een hartige toplaag van broodkruim, kruiden, Grana Padano en Mozzerella. Een sinaasappelsalade zorgde voor het frisse zuurtje. Ik vermoed dat de kookboeken van Ottolenghi nog vaak gebruikt gaan worden!

Soms word je aangenaam verrast, zoals ik afgelopen vrijdag. Nadat ik mijn diploma voor Praktijkopleider in de Gezondheidszorg in ontvangst had genomen, deelde mijn man mij mee dat hij een tafeltje voor ons had gereserveerd in Alphen a/d Rijn. Nu denk je misschien: Alphen? Ja, want daar blijkt het Lekkerste Italiaanse restaurant van Nederland te zitten, althans naar onze maatstaven: Pizzeria Is Morus.

Je zou het op het eerste gezicht niet zeggen: een buitenkant waar je niet direct voor valt. Maar binnen tref je die ouderwetse Italiaanse gezelligheid aan. Misschien wat kitcherig, vinden sommigen, door de Chiantiflessen die aan het plafond hangen, maar toch… En dan heb je het ´pleintje´ nog niet gezien. Gelukkig kregen wij daar onze tafel toegewezen: een behoorlijk drukke ruimte, zonder ramen, alleen twee lichtkoepels, maar de muren zijn beschilderd met ramen en portieken en overal hangt kunstklimop. De tafeltjes, lekker dicht bij elkaar, zijn gedekt met rood-wit-geblokte kleedjes, echt boers. Door de drukte en rumoerige gezelligheid voelt het als thuis en waan je je in een Toscaanse of Siciliaanse Pizzeria. De zaak wordt gerund door een complete Italiaanse familie. Midden in de zaak staat de TV aan op de zender RAI-uno, hoe kan het ook anders.

En wat eet je daar dan? Heerlijke pizza’s, maar je treft er ook een voortreffelijke kaart aan voor een compleet 6 gangen diner van antipasta tot dolci. Wij besloten voor de antipasta, pasta en secundi te gaan. Het eten was allemaal even lekker. Wij houden wel van dit soort gelegenheden: geen opgedirkte smuk maar gewoon gezellig. Zo’n mama die alles in de gaten houdt en tussendoor even langs loopt, een arm op je schouder legt en vraagt: “smaakt het?”  En smaken deed het. Voor mij was het een aangename verrassing dit dinertje en het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik in Alphen ben geweest!

Sinds enige tijd (medio 2011) heeft zich in Bussum een nieuw restaurant gevestigd dat zich presenteert als iZZi (spreek uit als easy), een Fusion Asian Lounge Restaurant. Afgelopen vrijdagavond hebben wij er pas voor het eerst gegeten, en zeker niet voor het laatst. Het restaurant zit niet op het meest mooie punt van Bussum, de nieuwe Brink, maar eenmaal binnen ben je dat snel vergeten. Het ronde pand is in split level gebouwd en biedt 3 niveaus om te loungen en eten. Door de zwarte en strakke inrichting ademt het een intieme lounge sfeer uit. De tafels zijn ruim en de stoelen royaal en zacht.

Bij het drankje wordt een amuse geserveerd: huisgerookte zalm met een dressing van pittige mosterd. Eigenlijk waren we niet eens echt van plan om uit eten te gaan, dus 3 of 4 gangen leek ons iets te veel. Op de kaart staan naast voor-, hoofd- en nagerechten ook sushi en bites. Niet traditioneel Japans maar duidelijk Fusion Asian-Europees. Wat ons direct op de kaart aanspreekt is de halve kreeft in 3 variaties. De ober adviseert met name de kreeft bereid volgens Osaka stijl, teppanyaki gebakken met lichte soja saus en de kreeft in Kanton-stijl, gewokt op hoog vuur met geurige kruiden.

Ik moet zeggen: het smaakte allemaal voortreffelijk. Het vlees van de halve kreeften was kruidig gewokt en de smaken waren bijzonder puur. We hebben er letterlijk onze vingers bij afgelikt, al was het kreeftvlees al voor ons uit de schaal verwijderd. Dit is zeker een adresje waar we nog graag een keer terug zullen komen, want ook de bites en fingerfood op de menukaart spraken ons erg aan. Bussum is weer een verrassing rijker.

Net terug van een paar dagen Friesland, Harich in Gaasterland. We hebben een Hotelbon verzilverd en deze besteed bij “Landgoed Welgelegen”.

Heerlijk door het Friese landschap gereden (de Friese meren tocht van de ANWB) en bij elk leuk klein plaatsje uitgestapt, wat rondgelopen, iets gedronken of een sorbet gegeten en foto’s gemaakt.

Het viel ons op dat het overal (nog) zo rustig was, afgezien van de Duitsers die je in elk jaargetijde in Nederland tegenkomt. Dus volop plek op de terrassen en tijd genoeg om van de mooie omgeving te genieten.

Welgelegen is een oude stolpboerderij die dateert uit 1885 en het bezit was van een rijke herenboer. In 1991 is er een hotel van gemaakt en de nieuwe eigenaars (sinds 3 jaar) hebben de vervallen boerderij weer grotendeels in ere hersteld; de hotelkamers zijn gerenoveerd en ook de ruimten van de eetkamer en lounge zijn onderhanden genomen. Helaas vielen de hotelkamers ons iets tegen. Sober en enigszins gedateerd ingericht. Duidelijk dat hier op bezuinigd is. Daarentegen de eetkamer en lounge stralen een voornaamheid uit die past bij de geschiedenis van de boerderij.

Bij een hotelbon is de overnachting gratis maar dient er wel het ontbijt en diner in het hotel genuttigd te worden. Wellicht zijn Reinier en ik wat verwend of te kritisch, want een aanbeveling voor een Michelin ster  (die ze naar eigen zeggen hebben gekregen) zouden wij ze niet geven. Er staat zonder meer een goede kok in de keuken alleen heb ik het idee dat hij geen keuzes kan maken. De gerechten zijn overdadig van kleur en ingrediënten. Vele smaken door elkaar waardoor je de intentie van het gerecht kwijt raakt. Deze kok is niet bedreven in ‘de kunst van het weglaten’, want ook in de keuken geldt: minder is meer. Een valkuil voor menig enthousiaste (jonge) kok.

Echt Fries heb ik niet gegeten of het moet het sucadelapje op knolselderijpuree zijn geweest dat wij de tweede dag kregen. Gelukkig waren de Fryske dumpkes overal te koop. We hebben ons er tegoed aan gedaan. Knapperige hazelnootkoekjes met o.a. anijskruiden in de vorm van een duim. Een makkelijk recept en zo lekker, je eet er je duimen bij op!

We zijn in de afgelopen week alweer twee keer uit eten geweest. We hadden een afspraak met vrienden, dachten we, op vrijdag 13 mei bij restaurant Wakker in Eemnes, het voormalige stadhuis nu een restaurant met live jazzmuziek.
Helaas bleek er met de communicatie iets mis te zijn gegaan, want onze vrienden zaten bij Borsato en wij in Eemnes. Reinier en ik besloten toch maar te blijven eten. De ambiance is gezellig en natuurlijk uniek door de muziek. De kaart viel jammer genoeg wat tegen (ze krijgen volgende week een nieuwe). We konden een aantal gerechten niet bestellen.  Ook de wijn die we hadden uitgezocht, was niet meer aanwezig maar de ober zei het goed met ons te maken. Hij kwam met een Beaujolais Nouveau van 2009; eigenlijk kun je die niet meer uitserveren, vind ik… Al met al vond ik de prijs-kwaliteitsverhouding niet om over naar huis te schrijven. De kok had zich er bij het voor- en hoofdgerecht te makkelijk van af gemaakt.

Omdat we toch graag met onze vrienden nog een keer uit eten wilden, heeft Lineke een tafeltje gereserveerd voor zaterdag de 21ste bij restaurant Le Garage van de beroemde Joop Braakhekke in Amsterdam. Er komen veel celebrity’s, je kunt er lekker ‘zien en gezien’ worden.

Als we rond half acht aankomen is het al aardig druk, zonder reservering kom je hier niet binnen. We genieten van heerlijke voorgerechten als: Ceasarsalade van little gem, paté van kalf en een frisse vega salade. Als hoofgerecht heeft Lineke asperges à la flamande, Wim heeft gepocheerde lengfiet, Reinier en ik kiezen de lamsnavarin met jonge groenten. Gelukkig pakt een vergissing van de keuken voor Reinier goed uit. Hij kijgt i.p.v. de navarin (=stoofpotje) lamsrug, die hem erg goed smaakt. De porties zijn niet overdreven groot en er worden geen aparte garnituren bij geserveerd. Ik mis bij mijn lamsstoofpotje dan ook een kruimig aardappeltje. Gelukkig krijg ik van Lineke twee nieuwe aardappeltjes op mijn bord geschoven. Een verrukkelijke Beaujolais Morgon 2009 prikkelt de smaakpapillen en maakt alles compleet.

Ook een toetje mag je in Le Garage niet overslaan. We kiezen voor citroentaart, frambozentaartje met sorbetijs, Ile Flottante en Crème Brûlée. Echte klassiekers maar heerlijk. Het vult de gaatjes. Omdat de keuken een vergissing had gemaakt met het lamsgerecht, kregen we de koffie aangeboden. Koffie vergezeld met kletskoppen en cakejes, uiteraard home-made.

Hoewel Reinier geen lamsnavarin gegeten heeft, kan ik deze iedereen aanbevelen. Een voorjaars stoofpotje geserveerd met jonge groenten als koolrabi, worteltjes en sugar snaps. Een kruimige aardappel of romige aardappelpuree mag er echter niet bij ontbreken.

Van de week met de hele afdeling Radiologie naar een concert van Marco Borsato geweest. Nu ben ik niet zo’n fan van Borsato maar ik heb toch behoorlijk mee zitten zingen! Vooraf hebben we met z’n allen (110 man!) in het ziekenhuis Hilversum gegeten. De Radiologen hadden een cateraar geregeld: Spandershoeve. Dit restaurant staat in het Gooi bekend als één van de betere, zo niet het beste Indische restaurant. Het is een echt familiebedrijf en draait al meer dan 40 jaar met succes. Cateren doen ze dus ook. Grote schalen met gebakken rijst, Daging Boemboe Bali, Ajam Opor, Ajam Ketjap, Sajoer Lodeh, Saté Babi, en gebakken banaan. Indisch en Borsato gaan heel goed samen.

Het was heerlijk. Echt de smaak van Indonesië. Ik kreeg meteen de kriebels om zelf een rijsttafel te maken. Wist je dat Indisch eten eigenlijk heel mager eten is? Het vlees of de groenten worden gestoofd in kruiden waar weinig vet bij komt kijken. Geen bindmiddelen of andere dikmakers. Heel geschikt voor Montignac (dan alleen niet in combinatie met rijst). Al zeg ik het zelf… mijn Babi Ketjap en Smoor Djawa à la Montignac kunnen zich meten met die van Spandershoeve. Selamat Makan!

Weer een heerlijk dinertje gehad gisteravond met vrienden. In Laren (NH) bij Bistro Zuijderhoudt gegeten. Voor Reinier en mij helemaal nieuw en een aangename verrassing. Ik kan het zeker aanbevelen. Verse producten, veel vis en zoals ze zelf zeggen: “Terug naar de eenvoud en authentieke smaken”. De bistro bevindt zich wat achteraf. Binnen tref je een gezellige huiskamersfeer aan maar toch modern met veel bruin en aarde tinten. En heel belangrijk: comfortabele banken en stoelen. Kijk beslist eens op de site, de menukaart doet je watertanden. Wij hebben ons laten verwennen en aten o.a. dun gesneden kalfsmuis met lauwwarme vinaigrette, Mortadelle met truffel, risotto met inktvis, verse asperges, Bouillabaisse en voor de vegetariër in het gezelschap maakte de kok een speciale creatie.

Tot slot het toetje. Voor mij een warme crumble met appel, abrikoos en kaneelijs. De mannen namen een Scroppino…en het bleef er niet bij één! Omdat ik nou eenmaal iets met citroenen heb (citroenrisotto, citroentaart) heb ik mij uiteindelijk ook tot het proeven van een Scroppino laten verleiden. Heerlijk!

Scroppino is een Italiaanse spoom met citroen-sorbetijs, Wodka en Prosecco. Er zijn vele variaties en verhoudingen van ingrediënten, want er wordt ook wel Limoncello gebruikt, vanilleijs of een andere soort mousserende wijn. Het resultaat is meestal een ijskoud, vloeibaar, licht (!) alcoholisch drankje, dat zowel als tussengerechtje of dessert genuttigd kan worden.

Het blijft voorlopig mooi weer dus misschien is het een goed idee als aperitief bij het Paasmenu? Ik kreeg er in ieder geval sterke associaties bij van een zonnig terras met ligstoelen. Zo’n glaasje schenkt je een vleugje lente.

En ja, Loek: jij mag als proefpersoon komen testen! Proost.

Mijn oudste zoon is vandaag geslaagd voor zijn Bachelor of Engineering aan de HU. Hij presenteerde vandaag aan een commissie zijn afstudeerproject welke hij bij ‘Spijker’ heeft afgerond.

Het idee van ‘klaar zijn’ is nog even wennen voor de nieuwbakken Bachelor maar we hebben er met elkaar in Brasserie Paardenburg in Ouderkerk a/d Amstel een lekker glaasje champagne op gedronken en aansluitend gegeten. Het was een spannende ochtend maar het resultaat mag er uiteindelijk zijn en met dit etentje voor hem een mooie afsluiting van ruim 4 jaar studeren.

Van de zomer heb ik samen met mijn man na een fietstochtje heerlijk op het terras van de Brasserie aan de Amstel geluncht, vandaag was het echt weer voor binnen. De champagne gaf na het eerste glas al meteen wat ontspanning, de heerlijke lunchkaart deed de rest. Het gaat me nu even te ver om alles op te noemen wat we (met z’n vijven) hebben gegeten. Waar ik alleen wel even de aandacht op wil vestigen: de Bisque met gamba’s en de romige citroenrisotto met een stukje gestoomde witvis die we uitgekozen hadden. Beide voortreffelijk!

Bisque d’Homard is een kreeftensoep met room en cognac. Van kreeft of gamba’s (met schalen) wordt met een bouquet van groenten en kruiden een bouillon getrokken.
De gezeefde bouillon vormt de basis van een vluweelzachte soep.
Op internet heb ik een heel mooi filmpje gevonden wat precies de juiste bereiding laat zien, klik hier, als je interesse hebt. Alhoewel ik niet zo’n fan ben van vissoep in het algemeen, ga ik dit recept toch zeker eens zelf maken. Recept volgt dus nog..

Mijn risotto paste prima bij de champagne. Uiteraard heb ik niet in de keuken kunnen meegluren maar ik zou me zo kunnen voorstellen hoe die citroenrisotto gemaakt is. Gecombineerd met een stukje gepocheerde of gestoomde witvis is het een heerlijk klein en licht voorgerechtje.

Bij risotto gaat het om de juiste rijst: arborio. Een dikke rondkorrelige rijst die in staat is veel vocht op te nemen zonder papperig te worden, de kern blijft in tact. De rijst zuigt alle smaken op die je er aan toe voegt, afgemaakt met roomboter en Parmezaanse kaas.

Het was een heerlijke middag, een prima afsluiting voor het behalen van zo’n mooi resultaat. Eind april de officiële diploma-uitreiking. De eerste Bachelor in de familie is binnen, nog twee te gaan! Dat belooft wat!

Omdat we iets te vieren hadden en omdat het een mooie lentedag beloofde te worden, stonden Urk en Workum vandaag op ons programma. Workum vanwege onze museumjaarkaart, die we toch elke maand wel een keertje willen gebruiken. Workum is een klein karakteristiek Fries dorpje waar we het Jopie Huisman Museum hebben bezocht. Jopie handelde in lompen en metalen, hetgeen hem ook de inspiratie gaf tot het maken van zijn schilderijen. Hij schilderde zeer realistisch, schoenen en kleding en maakte mooie pentekeningen van landschappen en alledaagse voorwerpen. Beslist een aanrader!

Maar voordat we naar Workum gingen (het museum ging pas om 13.00 uur open) zijn we langs ons favoriete Urk gereden. Favoriet door het restaurant “De Kaap”  onderaan de vuurtoren, en zoals de naam al doet vermoeden: op de punt van Urk. Bij De Kaap beleefden ze vandaag een primeur: wij waren de eerste gasten van 2011 die eten kregen geserveerd op het terras. Het was nog even wennen voor de ober: “Hoe moet de wijnkoeler ook al weer aan de tafel gehangen worden…?”, maar de setting was weer geweldig. Strakblauwe lucht, bijna geen wind en volop zon.

Bij dit weer, op deze plek, hoort maar één juiste bestelling: gebakken sliptongetjes met een fles droge witte wijn. De tongetjes waren zo klein dat we er zelfs 4 op ons bord kregen, met een garnituur van schorseneren in roomsaus (waar kom je die nog op de kaart tegen?) en grote eigengemaakte frieten. De Australische Sauvignon Blanc smaakte er voortreffelijk bij.

*Sliptongetjes zijn kleine zeetongen. Een sliptong is zo klein dat hij gemakkelijk door de mazen van het net slipt; sliptongen worden gevangen met een sleepnet. Het woord slip komt van slippen of slepen. Sommigen noemen deze tongetjes ook wel slibtongetjes omdat de netten door het slib of modder, zouden gaan, maar dat is etymologisch niet correct. Officieel moeten deze ondermaatse tongetjes teruggegooid worden in zee, maar de Urker vissers denken daar gelukkig anders over.

De afwasmachine draait, de jongens liggen al op bed. Gezellig vanavond met z’n zessen mijn mans verjaardag gevierd. Vanochtend eerst met mijn moeder koffie gedronken met gebak van Olsthoorn. ’s Middags met z’n tweeën geluncht in Laren bij de Smederij. Voor het diner hadden we iets makkelijks gepland. MIjn middelste zoon werkt bij het Argentijns Grill Restaurant Chaco www.chaco.nl in Bussum en roemt daar de spareribs.  Voor een keer vond ik het geen probleem om niet te koken, dus heeft hij 6 porties sparerib gehaald. Per persoon toch zeker 2,5 rib met patat, sla, tomaat (sausjes vergeten…). De eigenaar marineert de ribs zelf en grilt ze in een zoetige BBQ-saus. Ik moet zeggen: voortreffelijk! Het vlees viel van het bot, niet vet en heerlijk gekruid. Het was ruim voldoende; voor mijn zoon is er morgen nog een royale portie over.

Ik ga zeker van de zomer eens zelf proberen een goede sparerib te maken op de BBQ. Toch maar weer eens het kookboek van Ainsley doornemen, de Amerikaanse topkok als het om BBQ gaat!

Voor komende zondag moet ik nog even bedenken wat ik ga maken: dan vieren we voor de familie en vrienden Reiniers verjaardag: toch weer zo’n 18 man op de borrel.
Wordt vervolgd…