Als je je een beetje verdiept in wat goed en slecht is voor je lijf, dan kom je al snel uit bij: minder of geen suiker en minder of geen koolhydraten. Lees er de verschillende boeken van de laatste tijd maar op na, zoals Broodbuik (auteur William Davis) of The real meal revolution (auteur Tim Noakes). Nu eet ik al geruime tijd volgens het principe van ‘koolhydraatarm’ en behalve dat ik er van afgevallen ben, voel ik mezelf ook energieker, minder opgeblazen en fitter.

Helaas is ‘bakken’ niet meer hetzelfde als vóór de koolhydraatarme tijd. Zo vind ik nog steeds de vervanging van suiker lastig. Stevia heeft niet mijn voorkeur, omdat dit een bittere nasmaak aan je baksels geeft. De meeste andere kunstmatige zoetstoffen geven geen calorieën maar kunnen wel weer koolydraten bevatten. Ter vervanging van tarwemeel kun je allerlei mengsels van gemalen zaden of noten gebruiken of de ‘goede’ koolhydraten van havermeel of roggebloem, deze hebben een lage Glycemische Index (d.w.z. dat deze koolhydraten geen schommeling van je bloedsuikerspiegel veroorzaken). Amandelmeel gebruik ik het liefst ter vervanging van meel, soms in combinatie met een beetje kokosmeel omdat kokos het baksel een wat drogere textuur geeft. Tegenwoordig kun je bijna overal amandelmeel kopen en anders kun je zelf geschaafde amandelen in de keukenmachine fijnmalen.

Voor mijn recept van fruitige amandelcake heb ik een beetje honing gebruikt (dus niet helemaal koolhydraatarm!), maar ja, een mens wil soms ook wel eens wat…  Naast de amandelmeel heb ik kokosmeel en havermeel gebruikt, maar je zou de havermeel ook geheel door amandelmeel kunnen vervangen. Ik had deze keer niet voldoende amandelen in huis, vandaar. Als fruit heb ik gekozen voor blauwe bessen en frambozen, zoet en fris van zichzelf. Door toevoeging van de ricotta heeft de struktuur van de cake iets weg van een gebakken kwarktaart. Ik heb een mooi ronde vorm gebakken, je kunt er ook muffins van bakken. Tot slot een ’touch’of poedersuiker voor ’the looks’ en een blaadje munt.

Serveer je dit als nagerecht? Geef er dan een klodder Griekse yoghurt bij en strooi er geroosterde amandelen over, hmmmm, lekker!

In Engeland beginnen de voorbereidingen van het kerstmaal al heel vroeg, soms al in september of oktober, met het maken van de Christmas Pudding. Het is een traditie, net als de kalkoen, waar veel Engelsen zich graag aan houden. Bij het woord ‘pudding’ denken wij Hollanders toch aan iets anders dan aan deze zeer goed gevulde, aromatische, meer naar cake smakende pudding. Het aroma wordt verkregen door de gebakken pudding regelmatig (dagelijks of wekelijks) gedurende geruime tijd te besprenkelen met drank. Hierdoor krijg je een lekkere ‘natte cake’ van heel veel zuidvruchten en noten. Het echte klapstuk komt als je de pudding aan tafel aansteekt (met drank), waarna hij lauwwarm geserveerd wordt met een romige vanillesaus.

Zeker meer dan 10 jaar geleden heb ik een originele Christmas Pudding gemaakt naar een recept van een Engelse kennis. Zeer machtig en stijf van de drank. Nu was ik op zoek naar een lichtere variant en die heb ik gevonden op de website van Tim Noakes, een van de fanatieke aanhangers van het koolydraatarme Banting Dieet. Het recept van deze Christmas Pudding (cake) deed mij denken aan worteltaart, waarschijnlijk door de toevoeging van pompoen. Ik had mijn twijfels over het resultaat, of deze ‘pudding’ wel zou lijken op en smaken als een echte Christmas Pudding. En ik kan je vertellen: hij smaakt net zo goed, zelfs beter! Nog een groot voordeel: na één nacht in de koeling is hij al klaar voor consumptie, als toetje of gewoon bij een kopje koffie.

Afwasmachiene draait, de jongens spelen een spelletje Monopoly en ondertussen genieten we nog na van het heerlijke paasdiner. Een prima dagje zo. Begon vanochtend al met een gezellige brunch met de zon op tafel. Vanmiddag lekker in de keuken gerommeld en voorbereidingen voor het diner getroffen. Tussendoor een kopje thee met een plak citroenrol, verrukkelijk. Gebak dat je ook uitstekend als dessert zou kunnen serveren. Romig, met een vulling van lemoncurd, slagroom en Monchou en een touch of Limoncello. Zalig en onweerstaanbaar.

Misschien vind ik koekjes bakken wel het leukste van alles wat je in de keuken kunt maken. Je hebt meestal maar weinig ingrediënten nodig en het vraagt enige precisie wat betreft het afmeten van hoeveelheden. Het is een gezellige bezigheid waarbij de keuken zich vult met heerlijke (zoete) geuren; je maakt er altijd vrienden mee. Bij mij thuis zijn het echte ‘koekiemonsters’, de koekjes krijgen meestal geen tijd om af te koelen. Vooral alle koekjes waar amandelen in gaan zijn bij ons erg geliefd: cantuccini, weespermoppen, bitterkoekjes etc. Amandelmeel wordt regelmatig in de bakkerij of patisserie voor het bereiden van smakelijke deegjes gebruikt, maar ook geschaafde amandelen of amandelspijs worden graag verwerkt.

Voor zaterdagavond stond een etentje bij vrienden op het program, waarvoor ik het toetje zou maken. Omdat ik ook zin had in koekjes bakken, heb ik dit met elkaar gecombineerd. Ik besluit een romige passievruchten mascarpone met warme abrikozen en mango te maken met als garnering knapperige amandelkrullen. Het leuke van amandelkrullen maken is dat je na het bakken de koekjes om bijvoorbeeld een deegroller moet vouwen om die krul erin te krijgen.

Voor amandelkrullen heb je slechts geschaafde amandelen, een eitje, suiker en iets bloem nodig. Het beslag kun je makkelijk een dag in de koelkast bewaren, dan heb je de volgende dag in een ommezien van tijd weer verse koekjes gebakken voor bij de koffie. Hoewel ik van een dubbele hoeveelheid beslag toch zeker 25 amandelkrullen heb gebakken, zijn er de volgende dag nog precies 4 krullen over… zo waren ook zo lekker.

Voor het toetje heb ik mascarpone vermengd met het sap en vruchtvlees van passievruchten. Op het bord gegarneerd met verse mangoschijfjes en warme gemarineerde abrikozen en een knapperige amandelkrul.
Lees het recept voor de bereiding.
Verrassend fris, romig, knapperig en zeer smakelijk. Een prima afsluiting van een heerlijk en gezellig dinertje met vrienden.

De zomerkoninkjes, of aardbeien, zijn nu volop te verkrijgen. Vanaf april verschijnen de eerste aardbeien van Nederlandse bodem, wel nog van overdekte teelt. Rond mei komen de eerste echte zomerkoninkjes van de volle (koude) grond. Omdat ons voorjaar niet veel zonuren kende, was het suikergehalte van de eerste aardbeien niet erg hoog. Zo eind juni, begin juli worden de aardbeien eindelijk donkerrood en zoeter.

Wist je dat, volgens het Productschap Tuinbouw, alleen al in Nederland ongeveer 50 miljoen kilo aardbeien geteeld wordt, waarvan zeker de helft voor de export is, en dat een gemiddeld Nederlands gezin ongeveer 2,5 kilo aardbeien per jaar eet? De grootste liefhebbers zijn vrouwen en kinderen. In mijn gezin klopt dat in ieder geval, hoewel wij eerder 10 kilo per jaar eten dan 2,5 kilo.

Een geliefd product dus, en op heel veel manieren te verwerken. Mijn favoriet blijft toch altijd: aardbeien op brood. Hoewel… een ouderwetse, klassieke aardbeiensoes, komt heel dicht in de buurt.

Voor het basisrecept van soezen heb je alleen water, melk, boter, bloem en  eieren nodig. Je kunt in het soezendeeg ook de melk vervangen door alleen water, maar van de melk krijg je gegarandeerd mooi bruin gekleurde soezen.

Omdat het een ‘kookdeeg’ is, is het belangrijk dat de bloem gegaard wordt vóórdat de eieren worden toegevoegd. Soezen bakken is een leuk en simpel werkje, zelfs geschikt voor kinderen.

De klassieke aardbeiensoes, is een grote soes (maat moorkop) die gevuld wordt met vers geslagen, gezoete slagroom, gegarneerd met enkele mooie aardbeien.
Proef zelf: een traktatie!

In een land waar de koeien bij je ‘om de hoek staan’, is verse melk drinken iets heel gewoons. Hoewel ik nog ben opgevoed met ‘schoolmelk’ zie ik de jeugd van nu steeds minder melk drinken. Misschien komt het ook wel doordat er steeds meer koemelkallergie optreedt, dat melk een beetje uit de gratie raakt. Maar voor mij is elke dag een flink glas koude verse melk, een must.
Iedereen weet ook dat verse melk bij warm weer kort houdbaar blijft. In warme landen, en met name in het midden-oosten, waar ook  minder verse melk verkrijgbaar is, hebben ze daar iets op gevonden: gecondenseerde melk. Hiervoor wordt een deel van het water aan de melk onttrokken door verdamping. Vervolgens wordt er suiker aan toegevoegd ter conservatie, steriliseren is dan niet meer nodig. Op deze manier heb je een kleinere hoeveelheid gekregen, die zeer lang houdbaar is en makkelijk te vervoeren. De melk is in blikjes leverbaar welke veelal geëxporteerd worden, maar in de grote supermarkten is het ook in Nederland verkrijgbaar.

Bij ons wordt dit product voornamelijk gebruikt voor nagerechten. Door het gesloten blikje gedurende 2 à 3 uur in water te koken (blikje moet onder water blijven), kun je heel simpel een romige karamelsaus maken. Hoe langer je het blikje kookt, deze te dikker en donkerder de saus of crème wordt. Laat wel het blikje geheel afkoelen voordat je het opent, anders kunnen er ongelukken gebeuren. De dikke karamel kun je vervolgens verwerken in taarten of toetjes.

Zo heb ik een heerlijke karamelsaus gemaakt door enkele lepels van de dikke karamel te verdunnen met enkele eetlepels slagroom. De overgebleven dikke karamel is in een potje in de koelkast lang houdbaar. Een heerlijk zoet toetje: wafel met ijs en karamelsaus.

Dit heb je nodig: 1 blikje gecondenseerde melk, romig ijs naar smaak, dunne wafels. Klik voor het recept hier.

Nooit gebak of cake weggooien als er onverhoopt toch een stukje over blijft. Zo had ik laatst die chocoladetaart gemaakt, waarvan een klein puntje hardnekkig overbleef. De randjes waren al wat ingedroogd en verkruimeld. Niemand had de behoefte om dat laatste stukje op te eten.

Laat je nu juist van zo’n uitgedroogde punt cake-taart een overheerlijke trifle kunnen maken, een smultrifle. Met yoghurt, een stuk chocolade, een restje slagroom, een 250 gram aardbeien en enkele blauwe bessen, heb je in een handomdraai een echte trifle in elkaar gezet. Chocola en rood fruit gaat heel goed samen en geeft bovendien een mooi kleurpatroon. Uiteraard kun je met fruit en cake naar smaak variëren. Maar ik bedoel maar: waarom iets weggooien als je er nog iets anders van kunt creëren?

Behalve het hoofdgerecht, reebiefstukjes, waren ook het voorgerecht en nagerecht een succes gisteravond bij het kerstdiner. Het voorgerecht was een groene salade met gerookte eendenborst, cranberrypaté, frambozen en enkele eetlepels bosvruchten-balsamico dressing.  Heel simpel met grotendeels kant en klare producten, maar zeer smakelijk. Als dessert een frisse Italiaanse Bombe: Zuccotto. Ook niet moeilijk te maken van 500 gram kant en klare cake, dus een minimale tijd in de keuken met een maximaal resultaat. De foto’s spreken voor zich.

Alle boodschappen in huis, het kersttafelkleed ligt gestreken klaar. Straks alleen de pakjes nog onder de boom leggen voor morgenochtend na de kerstbrunch. Wij vieren het dit jaar lekker klein, met de kinderen thuis op eerste kerstdag, een mooi viergangenmenu met o.a. reerug. De tweede dag gewoon boerenkool met de bekende bitterkoekjes-advocaatpudding toe. Tot slot vanmiddag nog even snel een lekkere kersttulband gebakken. Kerst bestaat voor ons nu eenmaal uit tradities…

Ik wens iedereen fijne maar vooral smakelijke dagen toe. Geniet van al het lekkers en ook van het samenzijn.  Is iedereen er klaar voor? Laat de Kerst 2012 dan maar beginnen!

Op het feestje van mijn zus en zwager dit weekend, kwam het gesprek op een goed moment op eiwitten, en als vanzelf kom je dan uit bij ‘Pavlova‘.  Eén van de lekkerste en leukste toetjes om te maken. Zo lekker vanwege de zoete taaiheid en leuk omdat de simpele bereiding altijd tot bewondering leidt als je dit aan tafel serveert. Een flinke Pavlova is dan ook een mooie afsluiting van een feestelijk diner.

Dit toetje wordt al sinds 1920 gemaakt. Destijds als eerbetoon aan de Russische Balletdanseres Anna Pavlova na haar reizen door Australië en Nieuw-Zeeland. In beide landen staat de Pavlova bekend als een echt nationaal gerecht, maar uit formeel onderzoek is gebleken dat Nieuw-Zeeland de bron van het recept is. Inmiddels wordt de Pavlova in vele varianten over de hele wereld gegeten. De kleinere versie schuimgebakjes, de merinques,  zijn al bekend sinds 1720 en uitgevonden door een Zwitserse patissier.

De Pavlova is een groot merinque dessert met een knapperige korst en zacht taai van binnen. De simpele ingrediënten zijn slechts eiwitten, suiker, klein beetje maizena en een drupje azijn. In enkele supermarkten, of anders bij de groothandel, is tegenwoordig gepasteuriseerd eiwit te krijgen.  Voordeel is uiteraard het schone gebruik (door het pasteuriseren worden bacteriën gedood) en je houdt geen hoeveelheid eierdooiers over. Nadeel is dat door het pasteuriseren een aantal enzymen kapot gaat, met als gevolg dat opgeklopt eiwitschuim snel terugzakt. Het beste resultaat heeft vers eiwit, mits goed gescheiden van de dooier, zonder dooierresten. De maizena en azijn zorgen voor de stabiliteit, glans en extra taaiheid.

Tenslotte verdient een Pavlova een dikke laag slagroom met een fruitige topping. Rood fruit is klassiek, maar ook een tropische versie van kiwi, banaan en mango met wat kokosrasp is een heerlijke creatie. Door toevoeging van cacao aan het eiwit creëer je een chocoladeverrassing. Zolang er geen vocht bij de Pavlova komt, maar deze op een warme droge plaats bewaart wordt, is de schuimbodem enkele dagen houdbaar . Handig voor als je weinig tijd hebt en al vroeg met de voorbereidingen van een diner wilt beginnen.
Op mijn eigen verjaardag ging deze vanille Pavlova met rood fruit schoon op!